11.2.12

Με ποιό δικαίωμα να πω στα παιδιά μου να ...κάψουν τα δικά τους καράβια;



Μεγαλώσαμε καίγοντας τα καράβια μας γι' αυτόν τον τόπο.
Μείναμε εδώ από πείσμα και τρέλα ψάχνοντας για νερό...
Οταν τούτη δω η χώρα δεν μας έδωσε την ευκαιρία
να απολαύσουμε τον πανέμορφο ήλιο της
ούτε στιγμή...

Και τώρα;
Τώρα τί;
Με ποιό δικαίωμα θα ζητήσουμε την ίδια θυσία από τα παιδιά μας;

Η πιο γλυκειά πατρίδα είναι η καρδιά.
Που μας κράτησε με τις αλυσίδες της
στην σκλαβιά για πάντα...
Πικραμένους κι εντροπαλούς..
Με μια κρυφή, ανείπωτη ελπίδα...
που δεν ήρθε ποτέ.

Ομως η καρδιά των παιδιών θα φτερουγίσει αλλού,
σε άλλες πατρίδες
και σε άλλες αλυσίδες...

Κρίμα.. ανατολίτη ροκά,
που το τραγούδι σου
δεν θα τιμήσουν κι άλλες γενιές.

[by Tzeferis Peter]

1 comments:

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

"Να μας πάρεις μακριά,να μας πας στα πέρα μέρη,ίσια θάλασσα πλατιά,φύσσα αγέρι,φύσσα αγέρι..."
Αν θέλεις κοίταξε λίγο την τελευταία μου ανάρτηση ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑΙ Η ΟΧΙ και γράψε μου την άποψή σου σε παρακαλώ.
Για την Ελλάδα και για τους έλληνες πονάμε όλοι.Για μας.

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!