Σε ορυχεία σκοτεινά, πετάω τα σκουπίδια...

[του Τζεφέρη Πέτρου]

Τις τελευταίες δεκαετίες  η ελληνική κοινωνία εθίστηκε σε ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, στην ιδέα της ανάπτυξης μέσω του τομέα παροχής υπηρεσιών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη στροφή κυρίως στον (μέτριας και κακής ποιότητας) τουρισμό, το δημόσιο και τις τράπεζες, άσχετα αν ο τουρισμός ρυπαίνει εξίσου ή αν κατασπαταλά φυσικούς πόρους από δημόσια αγαθά.

Η κοινωνία μας διαμαρτύρεται πλέον συστηματικά για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της πρωτογενούς παραγωγής, εντούτοις είναι τόσο υποκριτική που, παρά την πολυεπίπεδη κρίση, αυτή  με τον ίδιο συστηματικό τρόπο υιοθετεί μοντέλο ανάπτυξης που καταναλώνει συνεχώς περισσότερη ενέργεια και φυσικούς πόρους, αγοράζει ολοένα και περισσότερα σπίτια και αυτοκίνητα, πιέζει για αλλαγή χρήσεων γης με αθέμιτα μέσα κλπ.

Εχουμε φθάσει στο σημείο να απαξιώνουμε την πρωτογενή παραγωγή παντού και να μιλάμε για την «βαριά βιομηχανία των υπηρεσιών». Πρεσβεύουμε με θέρμη την "οικονομία της γνώσης" και την πλήρη "αποϋλοποίηση της οικονομίας" χωρίς όμως να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια απεξάρτησης από τα καταναλωτικά  "καλούδια" που μας οδήγησαν σε αυτήν.  Μιλάμε για πλήρη σύγχυση, που όμως έχει οδηγήσει να μην υπάρχουν πλέον επαγγελματίες γεωργοί, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, δασοκόμοι, λατόμοι, ούτε καν βιομηχανικοί εργάτες. Υπάρχουν παντού επαγγελματίες καιροσκόποι, που αλλάζουν εν μια νυκτί όχι φυσικά επάγγελμα αλλά απλώς τομέα καιροσκοπισμού.... 

Πλήρες άρθρο εδώ